Και ναι! Κανόνισες ραντεβού. Και ναι! Όντως βγήκατε και είδες αυτό που περίμενες (τεράστιος αναστεναγμός ανακούφισης).
Κι εκεί κάπου στο πρώτο εικοσάλεπτο, καταλαβαίνεις ότι σου αρέσει. Δεν σου αρέσει σε φάση “δεν έχω πρόβλημα να ξαναβγούμε” αλλά σε φάση “πότε θα ξαναβγούμε;”
Κάτι όμως σε προβληματίζει. Ο ενθουσιασμός σου, σαν πολλές πεταλουδίτσες στο στομάχι, σου φαίνεται… μονόπλευρος. Αλλά μήπως είναι απλά επειδή εσύ είσαι γενικότερα, εχμ… ενθουσιώδης;
Υπάρχουν κάποια σημάδια που μαρτυρούν αν το ραντεβού σου δεν πάει τόσο καλά όσο ευελπιστείς. Πάρε μια βαθιά ανάσα, και προσπάθησε να διαβάσεις ως το τέλος.
- Η γλώσσα του σώματος. Σταυρωμένα χέρια ή πόδια (ή και τα δύο μαζί, ωχ!), σώμα στραμμένο σε άλλη κατεύθυνση, κορμός γερμένος πίσω δεν είναι καθόλου καλά σημάδια. Επίσης πρόσεξε τα χέρια. Αν δεν είναι στο οπτικό σου πεδίο, σίγουρα νιώθει άβολα. Τα σώματα είναι πιο ειλικρινή απ’ τα στόματα, πάντα!
- Δεν σε κοιτάει. Σου μιλάει και κοιτάζει αλλού, τη σερβιτόρα πίσω σου, το κινητό, τη διακόσμηση, τους θαμώνες του διπλανού τραπεζιού… Ή βαριέται ή σε βαριέται. Δυστυχώς αυτό είναι και extra εκνευριστικό για σένα και κάτι που δεν πρόκειται να παραδεχτεί.
- Δεν τρώει, δεν πίνει. Όταν αισθανόμαστε αμήχανα κι άβολα με κάποιον, δύσκολα θα κάνουμε κάτι τόσο προσωπικό, όπως το να φάμε, χωρίς να μας στρεσάρει παραπάνω. Το αυτό και με το ποτό (εξαιρείται το αλκοόλ): δεν νιώθει άνετα μαζί σου. Παρατηρείται συχνότερα στις γυναίκες.
- Τρώει τον αγλέορα, πίνει το Βόσπορο. Εδώ είναι το άλλο άκρο. Αν το ραντεβού σου προτιμάει να φάει το μισό κατάλογο ώστε να κρατάει το στόμα του απασχολημένο (ώστε να μη σου μιλάει), ή να πίνει σαν να μην υπάρχει αυριανός πονοκέφαλος (ώστε να ξεχάσει πού βρίσκεται), τα νέα δεν είναι καλά. Παρατηρείται αποκλειστικά στους άντρες.
- Δεν σε ρωτάει. Δεν σου κάνει καμία ερώτηση, εκτός ίσως από το μισητό “Εσύ;” που έπεται δική σου ερώτησης. (“Πού θα πας διακοπές;” “Δεν ξέρω. Εσύ;”). Δεν ενδιαφέρεται να μάθει για σένα ή δεν ξέρει πώς να ρωτήσει. Σε κάθε περίπτωση το ραντεβού σου το λες και καταστροφή.
- Ρομπότ ερωτήσεων. “Που θα πας διακοπές;” “Δεν ξέρω. Εσύ;” “Στη Ναύπακτο.” Και μετά, αντί να ρωτήσει αν έχεις συγγενείς ή φίλους στη Ναύπακτο, αν έχεις ξαναπάει, ή να σου πει για τότε που πήγε στο Μεσολόγγι και πέρασε και μια βόλτα απ’ τη Ναύπακτο, σιωπά. Και ρωτάει κάτι εντελώς άσχετο, τύπου “πού σπούδασες”. Και ό, τι κι αν απαντήσεις, “στην Κομοτηνή”, “στη Ναύπακτο”, “στα ΙΕΚ Ξυνή”, “στο Χάρβαρντ” ένα και το αυτό: δεν θα ρωτήσει τίποτα σχετικά. Πιθανότατα θα σε ρωτήσει σε τι όροφο μένεις μετά. (Μην ψάχνεις για ειρμό. Απλά δεν ενδιαφέρεται.)
- Ορίζει κατευθείαν ώρα αποχώρησης. Δεν προλαβαίνετε καλά καλά να πιείτε το νερό σας και σου λέει “σε ακριβώς 53 λεπτά θα πρέπει να φύγω”. Κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και μην φέρεις αντίρρηση, ούτε πριν ούτε μετά.
Τι να κάνουμε; Δεν γίνεται ν’ αρέσουμε όλοι σε όλους. Η απόρριψη πονάει πάντα, οπότε… ας προσέχουμε κι εμείς τον τρόπο που απορρίπτουμε ένα ραντεβού που δεν μας αρέσει.
(Έλα, πες: μήπως έχεις κάνει κι εσύ κάτι από τα παραπάνω σ’ ένα ραντεβού που δεν σε τρέλαινε κιόλας;)
Κράτα την ευγένειά σου ακέραιη – μόνο έτσι θα μπορέσεις να προχωρήσεις στο επόμενο ραντεβού με αισιοδοξία κι όχι μούτρα.
